តើជំនួយរបស់ខ្ញុំមកពីណា ក្នុងពេលដែល Covid-19 កំពុងតែរាតត្បាត?
តើការរីករាលដាលនៃមេរោគកូរូណា បានធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្តេច? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ប្រយ័ត្នប្រយែងជាងមុន មានអារម្មណ៍ព្រួយបារម្ភ ឬមានការភ័យខ្លាច ឬក៏តក់ស្លត់ ដូចមនុស្សជាច្រើន ដែលបានប្រញាប់ប្រញាល់ទិញស្បៀងអាហារទុក នៅផ្សាទំនើបកាលពីពេលថ្មីៗនេះ ជាពិសេសនៅតាមបណ្តាប្រទេសជឿនលឿនជាច្រើន?
ចុះបើសិនជាអ្នកដឹងថា មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬមិត្តភក្តិណាម្នាក់បានឆ្លងមេរោគCovid-19នេះ? តើអ្នកនឹងធ្វើដូចម្តេច?
វិបត្តិនេះមានផលប៉ះពាល់កាន់តែខ្លាំងមកលើអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំផ្ទាល់ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា ប្អូនថ្លៃស្រីខ្ញុំ និងកូនស្រីរបស់គាត់ បានទៅថ្វាយបង្គំព្រះ នៅព្រះវិហារមួយកន្លែង…
កម្លាំងនៅក្នុងទុក្ខលំបាក
កាលពីឆ្នាំ ១៩៤៨ លោកហាឡាន ប៉ូប៉ូវ(Harlan Popov) ជាគ្រូគង្វាលនៃព្រះវិហារដែលថ្វាយបង្គំលួចលាក់ ត្រូវគេនាំខ្លួនពីក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ ដើម្បី “ធ្វើការសាកសួរបន្តិចបន្តួច”។ ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក គាត់ក៏ត្រូវគេសួរចម្លើយ២៤ម៉ោង ដោយគ្មានអាហារបរិភោគ អស់រយៈពេល១០ថ្ងៃ។ រៀងរាល់ពេលដែលគាត់បដិសេធថា គាត់មិនមែនជាចារបុរស គាត់ត្រូវគេវាយដុំ។ លោកប៉ូប៉ូវមិនគ្រាន់តែបានរួចជីវិត នៅក្នុងការបៀតបៀនដ៏ព្រៃផ្សៃប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបាននាំអ្នកទោសដទៃទៀត ឲ្យជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ទីបំផុត ១១ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏ត្រូវបានគេដោះលែង ហើយក៏បានបន្តផ្សព្វផ្សាយជំនឿរបស់គាត់ ហើយ២ឆ្នាំក្រោយមក គាត់អាចចាកចេញពីប្រទេសគាត់ ដើម្បីជួបជុំគ្រួសារ។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ គាត់ក៏បានចំណាយពេលផ្សាយដំណឹងល្អ និងរៃអង្គាសប្រាក់ ដើម្បីចែកព្រះគម្ពីរ នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសដែលគេបិទមិនឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ។
លោកប៉ូប៉ូវត្រូវគេបៀតបៀន ដោយសារជំនឿរបស់គាត់ គឺមិនខុសពីអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ជាច្រើនរាប់មិនអស់ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ មុនពេលព្រះគ្រីស្ទត្រូវគេធ្វើទណ្ឌកម្ម រហូតដល់អស់ព្រះជន្ម និងមុនពេលអ្នកដើរតាមទ្រង់ជួបការបៀតបៀន ទ្រង់មានបន្ទូលថា “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយព្រោះសេចក្តីសុចរិត ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជារបស់ផងអ្នកទាំងនោះ”(ម៉ាថាយ ៥:១០)។ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “អ្នករាល់គ្នាមានពរ ក្នុងកាលដែលគេជេរ បៀតបៀន ហើយនិយាយបង្ខុសគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់ ពីអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះខ្ញុំ”(ខ.១១)។
“តើមានពរមែនឬ?” តើព្រះបន្ទូលព្រះអង្គក្នុងបទគម្ពីរនេះ មានន័យដូចម្តេច? ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គកំពុងតែមានបន្ទូលសំដៅទៅលើភាពពេញលេញ ក្តីអំណរ និងការកម្សាន្តចិត្ត…